Sitarz: Nierozwiązane problemy Phoenix “Run it back” Suns

Im dłużej trwały ostatnie Finały, tym pokonanie usprawniającej się obrony Milwaukee Bucks stawało się trudniejsze. Systematycznie od pierwszego meczu, w którym Chris Paul rzucił 32 punkty, Phoenix Suns notowali regres. Po dwóch zwycięstwach, w których okazali się lepsi o 21 punktów na 100 posiadań, w dwóch porażkach byli gorsi o blisko 27. Piąty mecz kończył się w crunch-time. Suns niemal odrobili 14 punktów straty. Fantastycznym manewrem Chrisa Paula w daleko granej akcji post-up z Patem Connaughtonem na plecach doprowadzili do wyniku 120-119. Na 20 sekund do końca chwalony, a jednocześnie krytykowany za mierne wskaźniki dotyczące podań i kreacji Booker dostał się do pomalowanego tylko po to, żeby wpaść w pułapkę, zostać potrojonym i stracić piłkę. Dwa zagrania Jrue Holiday’a, kontra Bucks i punkty Giannisa przeszły do historii.

Ale właśnie w Game 5 Suns niejako wrócili do korzeni po wymagającej podróży przeciwko rozkochanym w tzw. losowości Bucks. Znacząco poprawili atak, zwiększyli stosunek asyst do strat, wyjaśnili część mankamentów z dwóch porażek, generowali rzuty za trzy punkty. W ujęciu TS% i eFG% zagrali najefektywniejszy mecz w Finałach, trzeci w playoffach i jeden z dziesięciu w całym sezonie od Świąt Bożego Narodzenia po 20 dzień Lipca.

W gruncie rzeczy ów powrót, ostatecznie nieudany, był niemałym osiągnięciem Monty’ego Williamsa. Im dłużej trwały ostatnie Finały, tym świetnie czujący ruch piłki zespół operujący na wysokim poziomie zrozumienia i słynnych automatyzmów, notował coraz gorsze wskaźniki kluczowe dla skutecznej egzekucji zagrywek opartych na pojedynczych i wielokrotnych zasłonach oraz wyjściach – przede wszystkim Bookera – po piłkę. Zmiany krycia Bucks i tzw. drop spowodowały spadek liczby prób catch-and-shoot. Defensywne uprawnienie Mike’a Budneholzera, polegające na przeniesieniu Jrue Holidaya z Chrisa Paula na Bookera, umożliwiło Suns poprawę płynności ataku. Z kolei usprawnienie ofensywne – atakowanie Paula-obrońcy – przyczyniło się do utraty aż 135 punktów na 100 posiadań. Williams poszukiwał we wszystkim, wiele odnalazł, ale nie miał prawa zniwelować obustronnej dysproporcji pomiędzy trójką najlepszych graczy Bucks, a adekwatną trójką Suns.

Finały wraz z siedmioma pojedynkami aktualnego sezonu wskazały poważniejszy problem niż wymuszone indolencje Game 5 i postawiły pytanie: czy Suns mogą zbudować analogicznie groźne trio?