Kiedy “Robak” był na szczycie. Dawny fenomen Dennisa Rodmana

Zbliżające się wielkimi krokami okrągłe urodziny Dennisa Rodmana to chyba dobra okazja, żeby przypomnieć jego sylwetkę. Tym bardziej, że pod względem liczby wybryków i osiągnięć raczej nigdy nie doczekamy się kogoś podobnego.

Od czasu do czasu lubimy tutaj wracać do mistrzowskich “Bad Boys” (“Książę ciemności” dostał kiedyś nawet osobny tekst) i nie raz też sięgaliśmy pamięcią do roku 2004. Nie ma się czemu dziwić, bo w końcu Pistons to jedna z najstarszych marek na rynku. Dla przypomnienia – klub pojawił się na mapie jeszcze w latach 40., chociaż nie w “Motown”, a w Fort Wayne w stanie Indiana. Nie raz zatem wątki tego zespołu przeplatały się z różnymi pamiętnymi wydarzeniami  i niejeden członek Hall of Fame nosił w swojej karierze koszulkę Pistons.

Jednym z nich jest – a jakże – Dennis Keith Rodman. Człowiek, który dziś jedynie odcina kupony od dawnej sławy i próbuje na różne sposoby walczyć ze swoimi problemami finansowymi, ale kiedyś – według słów nieżyjącego już Jacka Haleya – był być może większą gwiazdą w Chicago niż sam Michael Jeffrey Jordan. Było to jednak znacznie później. W Detroit nie był jeszcze ikoną popkultury, w konserwatywnych kręgach nie uchodził za Antychrysta i z pewnością nie był wówczas największym koszmarem Davida Sterna.

Być może o Rodmanie ciężko jest już dzisiaj napisać cokolwiek odkrywczego. Jego, szczególnie ta bardziej rozrywkowa, strona została przecież nawet przypomniana w szeroko komentowanym przez nas “The Last Dance”. Było też kilka autobiografii, mniej lub bardziej udanych. Wszystkie w sumie o tym samym.

Wiemy na pewno w przypadku Rodmana, że całonocne imprezy nie przeszkadzały mu w tym, żeby zbierać z tablic ponad 23% wszystkich dostępnych piłek.

“Jeśli czekałby nas mecz “o wszystko”, wsiadłbym z Dennisem na pokład samolotu do Vegas, pozwoliłbym mu pić przez całą noc w otoczeniu pięknych kobiet, po czym sprowadziłbym go z powrotem na minutę przed rozpoczęciem spotkania. Gwarantuję, że Dennis miałby 35 zbiórek i zwycięstwo mielibyśmy w kieszeni”.

Tak w nieco żartobliwy sposób o Rodmanie powiedział kiedyś Jack Haley, dawny kumpel z czasów gry w San Antonio i Chicago. Chociaż sam Dennis kilkukrotnie zaprzeczał, żeby w trakcie zawodniczej kariery balował kiedyś na dzień przed jakimkolwiek meczem.

Ale pomyślmy o nim w ten sposób. Kto w latach 90. i później mógł przewidzieć, że Dennis Rodman przy swoim stylu życia (najprawdopodobniej) dożyje 60 lat? Okrągłe urodziny będzie obchodził już za kilkanaście dni (przy okazji  – wczoraj tyle samo lat skończył Isiah Thomas. Najlepszego od kibiców Pistons i być może jakiegoś zagubionego i/lub nietrzeźwego fana Knicks). Świat idzie do przodu, koszykówka coraz mniej przypomina tę z czasów świetności Bulls, a Rodman wciąż jakoś się trzyma, niczym emerytowany rockman.

Skupiając się na jego koszykarskiej karierze – ilu ludzi może o sobie powiedzieć, że w swojej karierze grało obok w sumie aż sześciu (!) różnych zdobywców MVP sezonu, miało na koncie 5 tytułów mistrzowskich i 7 razy z rzędu przewodziło w lidze w kategorii zbiórek? Tamte osiągnięcia wciąż budzą respekt, niezależnie od tego jak zmieniła się koszykówka przez ostatnie lata i ile razy Rodman zmieniał po drodze kolor włosów. Ciężko będzie komukolwiek to powtórzyć.

Od momentu gdy Dennis Rodman po raz ostatni wybiegł na parkiet w meczu NBA minęło już ponad 20 lat. Kiedy przez krótki czas biegał w trykocie Mavericks po parkiecie nieistniejącej już Reunion Arena, Mark Cuban stawiał dopiero pierwsze kroki jako właściciel klubu NBA, a Luka… prawdopodobnie stawiał po prostu pierwsze kroki, choć może od razu zaczynał już naukę chodzenia od step backów.