Flesz Najlepsze Mecze: Prawdopodobnie lepsza definicja lat 90-tych

Gdy wspominamy lata 90-te natychmiast na myśl przychodzą nam Chicago Bulls, następnie to, że gra była bardziej fizyczna, w trzeciej kolejności gra tyłem do kosza, bo dziś w NBA już prawie jej nie ma. Styl koszykówki w naszych heydays polegał zdecydowanie bardziej na izolacjach. W praktyce była to przede wszystkim gra tyłem do kosza, w mniejszym stopniu izolowanie się przodem. W latach dziewięćdziesiątych łatwiej było grać w ten sposób z uwagi na obowiązujące wtedy przepisy. Gdy próbowałeś odciąć kogoś z przodu od podania do post, nie mogłeś wysłać drugiego gracza na pomoc, by odciąć ewentualny lob. W praktyce chodziło o to, że jeżeli już chciałeś kogoś podwoić, to musiałeś po prostu pobiec i go podwoić – nie mogłeś być w szarej strefie.

Koszykówka w latach 90-tych była też zdecydowanie wolniejsza niż dziś – w meczu, o którym mowa było tylko 87 posiadań. Meczowi, który jako drugi dodaję do katalogu brakuje atletyzmu i szybkości Finałów 82′ Sixers-Lakers (ok. 105 posiadań). Nie brakuje mu za to fizyczności serii Knicks-Pacers 93′ czy 94′. Na tym tle wyróżnia go wyjątkowy poziom umiejętności graczy, zwłaszcza że większość z nich jest już w tej fazie kariery, w której rozwój umiejętności jest odpowiedzią na spadający poziom atletyzmu.