Flesz: Lonnie Walker IV i inne trzęsienia ziemi w Las Vegas

Wreszcie opuściliśmy #KawhiWatch i bliżej można przyjrzeć się temu co dzieje się w rozgrywkach Ligi Letniej. Z nowinek testowane są czelendże trenerskie, mieliśmy trzęsienie ziemi (rozczarowujące) i ważącego 129 kilogramów multi-skrzydłowego. Poza tym nie zmieniło się wiele.

* Każdego roku o tej porze toczy się dyskusja ile znaczą występy w Lidze Letniej. Chciałbym poprosić reagujących na moje teksty, abyśmy tej dyskusji w tym roku nie mieli. Abyśmy przytulili się do tego, że czasem najlepiej wiedzieć czego się nie wie i abyśmy po prostu o tym nie rozmawiali. Unikniemy w ten sposób kłótni i straty czasu.

* A co wiemy? Wiemy, że koszykówka w Lidze Letniej jest zła.

* Dlaczego jest zła? Jest zła, bo przed pierwszym meczem drużyny trenują ze sobą tylko przez tydzień. Każdy kto grał w nawet trochę zorganizowaną wersję tego sportu wie jak mało to czasu, żeby wprowadzić ambitne rozwiązania w nieznającą się grupę ludzi.

* Co jeszcze wiemy? Powinniśmy wiedzieć, że 99,5% koszykarzy grających w Lidze Letniej nie przekłada się na wygrywanie w NBA. Szukamy jednak nie tylko tych 0,5% na przyszły sezon, ale ścieżek rozwoju do trzeciego-czwartego-piątego nawet roku w lidze. To w Lidze Letniej możemy zaobserwować początkowy plan zespołu na danego gracza. To w Lidze Letniej Spurs wyznaczali go dla Kawhi’a Leonarda, a Miami Heat dla Josha Richardsona.

* Jest bardzo dużo graczy w Lidze Letniej, którzy potrzebują 20 rzutów, żeby rzucić 25 punktów. Na porządku dziennym są występy na 25 punktów przy skuteczności 8/22 z gry. Te mecze niezwykle rzadko bywają jednak prawdziwą historią. Tacy gracze w 99% przypadków nie otrzymują w swoim debiutanckim czy drugim sezonie gry dużych ról. A już niesamowicie rzadko zdarza się im przekładać to w tak wczesnym procesie samorozwoju na wygrywanie całej drużyny.

* Ale NBA coraz bardziej przypomina Ligę Letnią i mam podejrzenie, że rośnie znaczenie graczy potrafiących znaleźć swój rzut nawet w nieefektywny sposób, więc mimo wszystko nadal warto ewaluować te rozgrywki.

* Oszczędzanie ludzi w back-2-backu i “Load Management” były historią trzydniowych lig w Salt Lake City i Sacramento. Czeka nas to samo w Las Vegas.

* David Griffin z największą pasją zaregował na siedmio-richterowe trzęsienie ziemi, które przerwało piątkowy mecz Ziona z drużyną koszykówki na przeciw ubraną w koszulki “Knicks” (klub NBA). Żadnej paniki ze strony innych ludzi! To dużo mówi na jak dobrych fundamentach postawiona została hala. Z drugiej jednak strony obok banerów przypominających burzliwe czasy trenera Tarkaniana jumbotron nad parkietem bujał się to w lewo, to w prawo. Dla nałogowego oglądacza League Passa jednym z koszmarów jest wyobrażenie sobie momentu, gdy jumbotron spada na parkiet, przygniata i w konsekwencji zabija próbującego kryć na całym boisku defensywnego psa na drugim 10-dniowym kontrakcie.

Jest to też jeszcze jeden dowód na to, że David Griffin czuje mocniej i wie więcej.

* A.J. Barrett R.J. Barrett, który po drafcie podgrzał kibiców Knicks swoją płomienną miłością do Madison Square Garden i tradycji koszykówki w Nowym Jorku, w piątek miał przedsmak tego co czeka go w Wielkim Jabłku. Wokół parkietu zaroiło się od gwiazd, z LeBronem Jamesem na czele. Wygadany Barrett był tymczasem bardzo zdenerwowany. W szóstej minucie meczu jego rzut wolny tylko liznął obręcz z lewej strony i następnie spadł jak martwa kaczka. Za moment drugi ledwo doleciał do pierwszej obręczy. To jeszcze dziecko.

* Z drugiej, tej bardziej rozczarowującej strony, na tym drugim z czterech poziomów (NCAA->Liga Letnia->Preseason->NBA) Barrett niestety atletycznie przypominał bardziej 28-letniego Jonathona Simmonsa niż 19-letnie dziecko koszykarza i sprinterki. Sprawia wrażenie zbyt ciężkawego na stopach, bał się kozłować, brakowało mu lekkości w wielu ruchach. Przypominał bardziej ten brytyjski atletyzm: nie ten dziki, afrykański, albo południowoamerykański, tylko genetycznie oswojony z białym lądem atletyzm.

Teraz jest ten moment Flesza, w którym pokazuję rodzinę gracza.

W następnych odcinkach prześledzimy być może jego drzewo genealogiczne, a być może zupełnie nie będziemy się tym zajmować. Plus, że w tym swoim 4/18 z gry występie był agresywny.

Głową: poza grą.

* Siła fizyczna Ziona Williamsona to problem. Na drugim poziomie cały czas wygląda jak mężczyzna wśród chłopców. Pelicans używali go tylko i wyłącznie jako czwórki. Używali go w bardzo uproszczonych pickach 1-4-5. Nawet po jego tylko, jak się miało okazać, 9 minutach w Lidze Letniej nie powinno być wątpliwości, którą pozycję będzie krył. Jest magnesem na faule. W te 9 minut rzucił 11 punktów, ot tak po prostu.

* Coraz ciężej ewaluować jest młodych, atletycznych centrów pod kątem NBA. Coraz częściej sam przymykam już oko na szczegóły technik rolowania: jakość zasłony, liczenie kroczków połączone z wyczuciem rytmu rozgrywającego, wykończenie. Norvel Pelle, Willie Reed, mierzący 223 cm wzrostu Christ Koumadje… 10 lat temu byłyby to analizy ekstensywne! Teraz ci do obręczy rolujący robią w NBA pop do lamusa. Ich wartość dla wygrywania zleciała w poprzednim sezonie na łeb na szyję. Na szczęście w obronie Mitchell Robinson z Knicks jest wszędzie i coraz rzadziej tam gdzie nie powinien być.

* Kevin Knox całe życie rzucał ponad ludźmi, niestety maleje im bliżej obręczy. Z wiekiem powinien dodać więcej lepszego balansu i siły w okolicach środka ciężkości. Nie może tylko zbyt wcześnie nabrać nawyków, że co łapię to ciepię. Jak można być tak długim i tak mało znaczyć w obronie? Tego nie potrafię zrozumieć.

* Ale nie możesz być chłodny dla Barretta – tylko zNYK może kończyć kariery 18-latków po czterech posiadaniach! – widząc z jakim opanowaniem swoje brał w tym samym meczu Allonzo Trier, w innym meczu Sterling Brown dla Milwaukee Bucks czy Bruce Brown z Pistons, który rozdał 10 asyst w sobotę. W Lidze Letniej ewidentnie widać nawet ten jeden – zdawałoby się, że “tylko jeden” – rok różnicy: ten rok doświadczenia, zbudowany na treningach z All-NBA graczami i coraz większej pewności swoich umiejętności.

* Wracając do Sterlinga Browna: niezwykle rzadka okazja oglądać gracza rotacyjnego faworyta Wschodu w Lidze Letniej. Z kolei szanse w Philadelphia 76ers na minuty w rotacji otrzymają Zhaire Smith i Matisse Thybulle. Wydaje się jednak, że trochę to potrwa. Przy czym Zhaire nie zwraca zupełnie uwagi na linię za trzy, co ogranicza jego szanse przy jego wzroście 192-193 cm rzucającego obrońcy. To efektowny gracz w typie MVP ligi włoskiej. Fun-to-watch.

* Mitchell Robinson wg składu na Ligę Letnią przedstawionego przez Knicks urósł w ciągu roku z 213 do 216 centymetrów. Większy i cięższy jest też Mohamed Bamba. Po rozczarowującym debiutanckim sezonie Mo przepadł w zapomnienie, ale Mo ma rzut, Mo ma gałę. Nie ma najmniejszych przeciwwskazań, by Bamba miał się nie stać drugim Mylesem Turnerem. A tacy centrzy mają w NBA jeszcze dużo sensu.

* Cztery trójki, z których jedną trafił w sobotę Mfiondu Kabengele: #27 Clippers. Clippers póki co przegrywają z Lakers kompletowanie składu. Muszą się zaraz obudzić i znaleźć dwóch graczy do frontcourtu. Trafiał też inny blokujący/rzucający środkowy Isaiah Hartenstein z Rockets, MVP Finałów G-League, który po odejsciu Nene (i Farieda, i kogokolwiek kto jeszcze z tej rozrzedzonej nagle szatni odejdzie) ma szansę w przyszłym sezonie na niezłe minuty w Houston.

* Skończmy tym, co dotychczas z ekranu wyskakuje mi najmocniej. Oglądałem go już w Salt Lake City, w piątek obejrzeć można było kontynuację: Lonnie Walker IV kradnie Ligę Letnią jak woodoo-szatan. Na tym poziomie rozgrywek wymasterował swoją grę do pull-up jumpera z półdystansu – idą swish za swishem. Ma ten rzut jednak dlatego, że kozłuje nisko i dostaje się do obręczy. Z reguły jest tym najatletyczniejszym wingmanem na boisku. Jest niezwykle szybki na stopach w obronie i ma atletyzm oparty bardziej na sile fizycznej, niż na długości ramion czy skoczności.

* Kim jest Lonmaker? To numer 18 Draftu 2018 dla San Antonio Spurs. Mierzy 196 cm, waży 94 kilogramów, jego body-fat zmierzone zostało na poziomie 5%, ma 208 cm wingspanu i choć napisałem wyżej, że atletyzmu nie opiera na skoczności, to podskoczył 40 cali na maksymalnym wertikalu (tym z dobiegu). Ale Walker IV przepadł w debiutanckim sezonie, bo już 10. października musiał poddać się operacji zerwanej łąkotki.

* Oto co Becky Hammon, która prowadzi Spurs w Las Vegas, mówiła o nim pod koniec czerwca:

“Naszym zdaniem Lonnie ma dużo talentu i umiejętności, żeby być dla nas stoperem w obronie. Więc naprawdę bardzo z nim pracujemy nad koncentracją w obronie, nad zbiórkami, nad graniem w obronie każdego posiadania”.

Sam Lonnie za to przyznał, że po zakończeniu sezonu pracował mocniej nad ułożeniem stóp przy rzucie i nad balansem ciała przy rzucie. Efekty tej pracy widać.

* Lonnie Walker IV, Derrick White i Dejounte Murray razem tworzą ekscytujące trio graczy pracujących nad rzutem z Chipem Engellandem. Drugi rzucił już 36 punktów w jednym meczu playoffów Konferencji Zachodniej, trzeci w swoim rookie-season był w All-NBA 2nd Defensive Team. Pierwszy ma trochę rzutu pierwszego i atletyzmu drugiego.

* Coś warzy się w San Antonio. Być może wkrótce handlowali będą kontraktem DeMara DeRozana. Popatrz jak łatwo to przychodzi LW4: